மகான் ஸ்ரீ அரவிந்தர் ஒரு சுதந்திரப் போராட்ட வீரர். தவிர அவர் ஓர் இலக்கியவாதி. மெத்தப்படித்தவர். எழுத்தாளர், பத்திரிக்கையாளர், கட்டுரை ஆசிரியர், இதழாளர், கல்லூரிப் பேராசிரியர் என பல பதவிகள் வகித்தவர். பத்துக்கும் மேற்பட்ட மொழிகள் அறிந்தவர். அவரது பிறந்த நாளில் தான் பாரத நாடு விடுதலை அடைந்தது. பாரதத்தின் தவப் புதல்வராக விளங்கிய அவரது வாழ்க்கை வரலாற்றை சற்றே சுருக்கமாகப் பார்ப்போம்.
1872 ஆம் ஆண்டு, ஆகஸ்டு மாதம் பதினைந்தாம் தேதி, கிருஷ்ண தன கோஷ்-சுவர்ண லதா தேவி தம்பதியினருக்கு மூன்றாவது குழந்தையாய் அரவிந்தர் அவதரித்தார். அவருக்கு அரவிந்த் அக்ராய்ட் கோஷ் என்று பெயர் சூட்டப்ப்பட்டது. சிறுவனாக இருக்கும் போதே அவருக்கு ஆங்கிலமும், ஹிந்துஸ்தானியும் கற்றுத் தரப்பட்டது. அயர்லாந்த்து கன்னித்துறவியர்களால் நடத்தி வரப்பட்ட, டார்ஜிலிங்கில் உள்ள லோரட்டோ கான்வென்ட்டில் அவரது பள்ளிப் படிப்பு கழிந்தது. பின்னர் தனது கல்வியை அவர் இங்கிலாந்தில் தொடர்ந்தார். லத்தீன், பிரெஞ்சு உட்படப் பல மொழிகளைக் கற்றுக் கொண்யார். உலக இலக்கியங்கள், வரலாறு, புவியியல் என அனைத்தும் கற்றுத் தேர்ந்தார்.
1884 ஆம் ஆண்டில், தனது பனிரெண்டாவது வயதில் மேற்படிப்புக்காக லண்டன் சென்றார். ஜெர்மன், ஸ்பானிஷ் எனப் பல மொழிகளைக் கற்றுக் கொண்டார். கீட்ஸ், வோர்ட்ஸ் வொர்த், ஷேக்ஸ்பியர் என பலரது இலக்கியங்களையும் கற்றுத் தேர்ந்தார். பின் உலகப் புகழ்பெற்ற கேம்ப்ரிட்ஜ் கல்விக் கூடத்தில் தனது மேற்படிப்பைத் தொடர்ந்தார்.
அதே சமயம் பாரதம் வறுமையில் வாடுவது, அந்நியரின் பிடியில் சிக்கித் தவிப்பதும் அவர் கவனத்துக்கு வந்தது. அதற்காக மிகவும் மனம் வருந்தியவர், அந்நிலை மாறுவதற்கு உழைக்க உறுதி பூண்டார். கேம்பிரிட்ஜிலுள்ள ‘இந்தியன் மஜ்லிஸ்’ என்னும் அமைப்பில் தன்னை இணைத்துக் கொண்டார். ‘சுதந்திரம் பெறுவதற்கு மிதவாதம் உதவாது’ என்பது இந்த அமைப்பினரின் கருத்து. இதனை அரவிந்தரும் ஏற்றுக் கொண்டார். எப்படியாவது பாரதத்திற்கு விடுதலை வாங்கித் தருவது என உறுதி பூண்டார். அதற்காக பல இரகசியச் சங்களில் சேர்ந்து உழைக்கலானார்.
இந்தச் சமயத்தில் பரோடாவின் சமஸ்தான மன்னர் தனது அலுவல் விஷயமாக லண்டன் வந்திருந்தார். அவரை தனது நண்பர் மூலம் சந்திக்கும் வாய்ப்பு அரவிந்தருக்குக் கிட்டியது. அரவிந்தரின் முகப் பொலிவு, அறிவுத் திறமை இதையெல்லாம் பார்த்த அரசர், தனது சமஸ்தானத்திற்கு வந்து, பதவியை ஏற்றுக் கொள்ளுமாறு வற்புறுத்தினார். அரவிந்தரும் அதற்கு இணங்கினார். இந்தியா புறப்பட்டுச் சென்றார். மன்னருக்கு உதவியாகப் பணியாற்றினார். பின் வருவாய்த்துறையிலும், முத்திரைத்தாள் துறையிலும் பணி புரிந்தார். பின்னர் தலைமைச் செயலகத்திலும் பணியாற்றினார். ஏழு ஆண்டுகள் இவ்வாறு பல வித அரசாங்க அலுவல்களைப் பார்த்த அரவிந்தர், பின்னர் பரோடா கல்லூரிக்கு ஆங்கிலப் பேராசிரியராக மாற்றப்பட்டார். தனது நேரத்தை தியானத்திலும், எழுத்துப் பணியிலும், புதிய நூல்கள் படிப்பதிலும் செலவிட்டார்.
1901 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் 30 ஆம் நாள், கல்கத்தாவில், அரவிந்த கோஷூக்கும் பூபால் சந்திர போசின் மகளான குமாரி மிருணாளினிக்கும் திருமணம் நடந்தது. அப்பொழுது மிருணாளினியின் வயது 14. அரவிந்த கோஷின் வயது 29. திருமணம் முடிந்ததும் அவர் மீண்டும் பரோடாவிற்கு வந்து பணியாற்றினார். ஆனால் சமஸ்தான வேலையில் இருந்ததால் அவரால் நேரடி அரசியலில் ஈடுபட முடியவில்லை. அதனால் மறைமுகமாக அரசியலில் ஈடுபட ஆரம்பித்தார். புரட்சி உள்ளம் கொண்ட வீரர்களைத் தயார்படுத்தினார். அரவிந்தரின் இளைய சகோதரரான பரீந்தர நாத் எனப்படும் பரீன் இதற்குத் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டார்.
இந்நிலையில் கர்சன் பிரபுவின் சூழ்ச்சியால் வங்கப் பிரிவினை ஏற்பட்டது. அதைக் கண்டு கொதித்தார் அரவிந்தர். அது இந்து-முஸ்லிம் பிரிவினைக்கே வழிவகுக்கும் என நினைத்த அவர் அதனை தீவிரமாக எதிர்த்தார். நாட்டிற்காகப் போராட முடிவு செய்து, தமது பரோடா சமஸ்தானப் பணியை உதறிவிட்டு, நேரடி அரசியலில் குதித்தார். அரவிந்தரின் முக்கிய நோக்கம் தேச விடுதலையே. எனவே அதற்கான சிந்தனையே அவர் மனம் முழுவதும் வியாபித்திருந்தது. பிபின்பால் அரவிந்தரின் உற்ற தோழராக விளங்கினார். இருவரும் இணைந்து பல்வேறு கூட்டங்களில் கலந்து கொண்டனர். நாடெங்கிலும் ஆங்கிலேயரால் தடை செய்யப்பட்டிருந்த ‘வந்தே மாதரம்’ கோஷம் எழும்பியது. ‘வந்தே மாதரம்’ என்ற இதழையும் பிபின் சந்திரபால் ஆரம்பித்தார். அதில் அரவிந்தர் பல் வேறு கட்டுரைகளை எழுதி வந்தார்.
அப்போது புரட்சிக்காரர்க்ளுக்கும், சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களுக்கு பல கொடுமைகள் இழைக்கப்பட்டன. அத்தகைய கொடுஞ் செயல்களுக்கு கல்கத்தாவின் அப்போதைய நீதிபதிகளில் ஒருவரான கிங்ஸ் போர்டே காரணமாக இருந்தார். எனவே அவர் மீது புரட்சிக்காரர்கள் வஞ்சம் தீர்த்துக் கொள்ள எண்ணினர். போராளிகளான குதிராம் போஸ் என்பவரும் அவர் நண்பரான பிரபுல்ல சக்கியும் கிங்ஸ்போர்டை எப்படியாயினும் ஒழித்து விடுவது என உறுதி எடுத்துக் கொண்டனர். ஆனால் அவர்களது முயற்சி குறி தவறி இரு அப்பாவி ஐரோப்பியப் பெண்கள் கொல்லப்பட்டனர். இது நாடெங்கும் மிகுந்த பரபரப்பை ஏற்படுத்தியது.
தனது புரட்சிக் கருத்துக்கள் மூலம் ஏற்கெனவே ஆங்கில அரசுக்குச் சிம்ம சொப்பனமாகத் திகழ்ந்த அரவிந்தரை, இதில் சிக்க வைக்க அரசாங்கத்தினர் திட்டமிட்டனர். அரவிந்தரே இவர்களுக்கெல்லாம் தலைவர், அவர்தான் இவை அனைத்திற்கும் காரணம் என்று குற்றம் சுமத்தி அவரைக் கைது செய்தனர். அவரை அலிப்பூர் சிறைச் சாலைக்குக் கொண்டு போயினர். அரவிந்தரை மட்டுமல்லாமல் தீவிரவாதிகள் எனச் சந்தேகிக்கப்படும் ஹேமச் சந்திர சென், நளினி காந்த் குப்தா, தீன தயாள் போஸ், பரீன், எனப் பலரும் கைது செய்யப்பட்டனர்.
சிறைவாசம் அரவிந்தருக்கு முதலில் அளவிலாத துன்பத்தைத் தந்தது. ஆனால் நாளடைவில் அவருக்கு நல்ல மனப்பக்குவத்தையும் அது தர ஆரம்பித்தது. நடக்கும் அனைத்தும் இறைவனின் சித்தம் என்பதையும், அவனாலே தான் அனைத்தும் நடத்தப்படுகிறது என்பதையும், எல்லா தீமையிலும் ஓர் நன்மை உண்டு என்பதையும் அலிப்பூர் சிறைவாசம் அரவிந்தருக்கு மிகத் தெளிவாக உணர்த்தியது.
சிறையில் பல துன்பங்களை அவர் அனுபவிக்க நேர்ந்தது. அவற்றையெல்லாம் மிகுந்த மன உறுதியுடன் எதிர் கொண்டார். சகிப்புத் தன்மையுடன் வாழப் பழகிக் கொண்டார். தனக்குக் கிடைத்த ஓய்வு நேரங்களில் கீதை, வேதங்கள், உபநிஷத்துகள் எனப் பல நூல்களைப் படித்தார். யோகப் பயிற்சிகளை மேற்கொள்ளவும் அவருக்கு நேரம் கிடைத்தது. ஒரு வகையில் தன்னைப் பக்குவப்படுத்திக் கொள்ளவும், வாழ்க்கையின் எல்லாப் பக்கங்களையும், மேடு, பள்ளங்களையும் தான் நன்கு அறிந்து கொள்ளவும் இறைவன் செய்த ஏற்பாடே இந்த சிறைவாசம் என்பதை அரவிந்தர் நன்கு உணர்ந்து கொண்டார்.
சிறையில் நாள் தோறும் அவருக்குப் பலவித ஆன்மிக அனுபவங்கள் ஏற்படலாயின. காணும் அனைத்தும் அந்தக் கண்ணனின் உருவே என்பதை அவர் உணர ஆரம்பித்தார். விவேகானந்தரின் ஆவி தன் அறைக்குள் வருவதையும், தனக்கு போதனை செய்ய விரும்புவதையும் அவர் உணர்ந்து கொண்டார். இறைவனின் கட்டளைக்குக் கீழ்ப்படிந்தார். தமக்குள் சில குரல்கள் ஒலிப்பதையும், அவை தம்மை வழி நடத்துவதையும் உணர்ந்தார். இந்தியாவின் விடுதலை நிகழ்ந்தே தீரும் என்றும் அதற்கேற்ற வழிவகைகள் உருவாக்கப்பட்டு விட்டன என்றும் எனவே இனி நீ மனித குல விடுதலைக்குத் தான் நீ உழைக்க வேண்டும் என்றும் அந்தக் குரல் அறிவுறுத்தியதாக அவர் உணர்ந்தார்.
இந்தியாவில் தொடரப்பட்ட புரட்சியாளர்கள் மீதான முதல் சதி வழக்கு அலிப்பூர் சதி வழக்கு தான் என்பதால் அதன் தீர்ப்பை நாடே எதிர்பார்த்தது. சித்தரஞ்சன் தாஸின் மிகிச் சிறப்பான வாதத்தின் மூலம் அரவிந்தர் உட்படப் பலர் விடுதலை செய்யப்பட்டனர். 1908, மே 5-ல் கைது செய்யப்பட்ட அரவிந்தர் 1906 மே, 6-ல் விடுதலை செய்யப்பட்டார்.
அதன் பின்னரும் நாட்டின் விடுதலைப் போராட்டத்தில் பங்கு கொண்டார். நேரடியாக போராட்டத்தை தாமே முன்னின்று நடத்த உறுதி கொண்டார். கல்கத்தாவில் வாரம் தோறும் தொடர்ந்து பல கூட்டங்கள் போட்டார். தலைமை உரை ஆற்றினார். மக்களிடையே சுதந்திர வேட்கையைத் தூண்ட கர்மயோகி’ என்ற ஆங்கிலப் பத்திரிகையையும், ‘தர்மா’ என்ற வங்காள மொழிப் பத்திரிகையையும் தொடங்கினார். அவற்றில் வழக்கம் போல தனது அனல் பறக்கும் கட்டுரைகளை எழுதி மக்களிடையே விழிப்புணர்ச்சியை ஏற்படுத்தினார். பாரிசால் மாநாட்டில் அவர் கலந்து கொண்டு அவர் ஆற்றிய எழுச்சி உரை மிக முக்கியமானதாய் அமைந்தது. அரசாங்கம் கொண்டு வந்த பல் வேறு சீர்த்திருத்தங்களை துணிவுடன் எதிர்த்தார். இதனால் எப்படியாயினும் அரவிந்தரை ஒழித்துக்கட்ட நினைத்த ஆங்கில அரசாங்கம் அவரை நாடு கடத்தத் திட்டமிட்டது. இதனை சகோதரி நிவேதிதா மூலம் அறிந்து கொண்ட அரவிந்தர், யாருக்கும் தெரியாமல் இரகசியமாகப் புறப்பட்டு, பிரெஞ்சு அரசாங்கத்தின் நேரடிப் பாதுகாப்பில் உள்ள சந்திர நாகூரை அடைந்தார். அது முதல் சந்திர நாகூரிலிருந்து அவரின் அரசியல் மற்றும் ஆன்மிக சாதனைகள் இரகசியமாகத் தொடரலாயிற்று.
பின்னர் ஒருநாள் தமக்குள் ஒலித்த இறைவனின் குரலுக்குக் கீழ்ப்படிந்து புதுச்சேரியை நோக்கிப் பயணப்பட்டார் அரவிந்தர்.
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
ஓம் நமோ பகவதே ஸ்ரீ அரவிந்தாயா!
